Alcaraz wygrywa Cincinnati: Sinner poddaje finał po 23 minutach

Finał, który skończył się zanim się zaczął

Publiczność w Mason pod Cincinnati liczyła na długi, nerwowy finał dwóch najlepszych tenisistów sezonu. Zamiast maratonu – 23 minuty i cisza. Carlos Alcaraz został mistrzem Cincinnati Open, bo Jannik Sinner, lider rankingu, nie był w stanie dokończyć meczu. Hiszpan prowadził 5:0, trzy razy przełamał rywala i wyglądał na w pełni gotowego, by domknąć sprawę. Włoch był blady, spowolniony, serwował znacznie słabiej niż zwykle i po konsultacji medycznej zrezygnował z gry.

Sinner wyszedł na kort z opaską kompresyjną na prawej ręce i od pierwszych wymian było widać, że coś jest nie tak. Return nie wracał z tą samą agresją, forhand tracił długość, a serwis – zwykle pewne 120–130 mph – nie miał pikanterii. „Od wczoraj nie czuję się dobrze. Myślałem, że noc pomoże, ale było gorzej” – powiedział kibicom podczas ceremonii. Trudno o twardszą decyzję dla sportowca, ale też trudno o inną, gdy organizm mówi „dość”.

To pierwszy finał w Ohio zakończony kreczem od 2011 roku. Przerywa też niesamowitą serię Sinnera – 26 zwycięstw z rzędu na twardych kortach. Serii, która zbudowała jego pozycję nie tylko w rankingu, lecz także w głowach rywali. Pytanie brzmi teraz: co z US Open? Włoch broni tytułu w Nowym Jorku, a jego kalendarz miał też obejmować mikst z Kateriną Siniakovą. Na razie z obozu światowej jedynki słychać tylko ostrożność i „zobaczymy jutro”.

Dla Alcaraza to dzień, który pamięta się latami. Dwa lata temu przegrał w Cincinnati z Novakiem Djokoviciem, mając piłkę meczową. Tamta porażka bolała go wyjątkowo. Dziś odczarował obiekt, dołożył ósmy tytuł rangi Masters 1000 i 22. trofeum w karierze. Do tego stał się najmłodszym zwycięzcą turnieju w Ohio od czasów Andy’ego Murraya w 2008 roku. Symbolicznie zamknął też „amerykańską koronę”: ma już US Open, Indian Wells, Miami, a teraz Cincinnati.

Hiszpan nie celebrował na oślep. Poszedł do siatki, przytulił rywala i na obiektywie zostawił krótki napis: „Sorry Jannik!”. Ten gest pasuje do tonu tej rywalizacji. Jest ostra, często elektryczna, ale z respektem. Bilans bezpośrednich meczów mówi 9–5 dla Alcaraza, a w tym sezonie panowie spotkali się w czterech finałach – Rzymie, Roland Garros, Wimbledonie i teraz w Ohio. Zdarza im się wymieniać cios za cios, ale tym razem bój o drobne detale zastąpiła walka Sinnera o samo samopoczucie.

Sam mecz był krótki, lecz zdążył pokazać kilka schematów, które zwykle decydują. Alcaraz szybko odczytał serwis Włocha, od razu wszedł głęboko w kort i spychał go returnem pod nogi. Gdy dyktował tempo forhandem po krosie, Włoch nie miał siły przejść do kontry. Hiszpan świetnie też mieszał – tu skrót, tam lob, raz moc, raz rotacja. Ta różnorodność i otwieranie kortu kierunkami są jego największą przewagą, szczególnie kiedy rywal nie ma pełni mocy.

Na tablicy wyników 5:0 wygląda brutalnie, ale to też efekt serii krótkich gemów serwisowych Włocha, przegrywanych po dwóch–trzech wymianach. W warunkach sierpniowego Ohio, gdzie wilgotność potrafi dociążyć nogi po kilku minutach, organizm bez paliwa szybko mówi stop. Sinner poprosił o interwencję medyczną po piątym gemie. Po chwili – koniec. Sport czasem jest bezlitosny dla ciała, nawet jeśli głowa dalej chce walczyć.

Co ta wygrana zmienia dla Alcaraza i Sinnera

Rankingowo stawka była duża. Masters 1000 to 1000 punktów dla zwycięzcy i 600 dla finalisty, a każda taka różnica waży w walce o miano najlepszego na koniec roku. Alcaraz dopisał pełną pulę, a jego przewaga w ATP Live Race to Turyn urosła do 1890 punktów nad Sinnerem. W praktyce? Daje to margines na słabszy dzień, ale nie zamyka rywalizacji – US Open i jesienne hale potrafią wywrócić kalkulator.

Jest jeszcze inny wymiar. Hiszpan ciągnie fenomenalną serię w turniejach Masters – to już 17 zwycięskich meczów z rzędu na tym poziomie, licząc tytuły z Monte Carlo i Rzymu w tym sezonie. To nie przypadek. Tam trzeba łączyć odporność z jakością od poniedziałku do niedzieli. Alcaraz stał się specjalistą od długich, ciężkich tygodni: wygrywał już tej samej wiosny na mączce, latem na trawie, teraz znów na twardych. Trzeci z rzędu rok z tytułami na trzech nawierzchniach mówi wszystko o jego kompletnym profilu.

Sinner? Dla niego to nie tylko utrata finału, ale i przerwanie rytmu, który budował miesiącami. 26 zwycięstw na hardzie to numer, który w dzisiejszym, ultra wyrównanym tourze, jest rzadkością. Każdy taki ciąg niesie jednak koszt – podróże, zmiany stref czasowych, skrajne warunki, drobne mikrourazy, które narastają. Zespół Włocha będzie teraz miał kilka dni na chłodną ocenę: skąd wzięło się osłabienie, jak zaplanować powrót do pełni przed Nowym Jorkiem i czy ciąć starty, by nie ryzykować nawrotu problemu.

Jeśli szukamy szerszego obrazu rywalizacji Alcaraz–Sinner, to widać dwie filozofie gry, które się przyciągają. Hiszpan bazuje na zmianie rytmu, chętnie idzie do siatki, lubi zaskakiwać kierunkiem po skrócie i lobie. Włoch jest maszyną w bazie: płasko, czysto, wcześnie po koźle, ze śmiercionośnym forhandem po linii i bekhendem, który prostą geometrią wciska rywala w narożnik. Gdy obaj są w pełni zdrowia, ich mecze często rozstrzygają 2–3 zagrania w gemie. Tym razem nie było warunków, by oglądać tę subtelną wojnę.

W wymiarze emocji ta niedziela to też cichy rewanż za 2023 rok. Wtedy Alcaraz miał w Cincinnati piłkę mistrzowską z Djokoviciem i skończył z pustymi rękami. Od tamtej pory powtarzał, że chce wrócić i „dokończyć sprawę”. Dziś mógł wreszcie unieść trofeum, choć pewnie wolałby zrobić to po pełnym meczu. Trochę tak bywa ze sportem – oddaje, ale w swoim czasie i na swoich zasadach.

Co dalej? Dla Alcaraza zwycięstwo w Ohio to więcej niż kolejny puchar do gabloty. To sygnał, że mechanika jego gry działa przed najważniejszym startem późnego lata. Serwis – stabilny, return – zaczepny, nogi – świeże. W sztabie Hiszpana lubią konkret i liczby, a tych nie brakuje: 8. Masters 1000, 22. tytuł ogółem, najmłodszy triumfator w Cincinnati od 17 lat. Brzmi jak ciąg dalszy, nie jak punkt kulminacyjny.

Dla Sinnera priorytet jest prosty: zdrowie. W perspektywie kilku dni decyzje będą czysto medyczne: czy organizm wraca na obroty, czy potrzebny jest odpoczynek, czy może drobne korekty w treningu i diecie wystarczą. Mikst z Kateriną Siniakovą? Na dziś stoi pod znakiem zapytania. US Open? Włoch będzie chciał wyjść i bronić tytułu, ale nie zaryzykuje wszystkiego, jeśli ciało powie „stop”. To dorosłe granie – świadome zarządzanie formą, a nie heroizm dla kilku nagłówków.

W tle pozostaje cały turniej w Ohio, który co roku gra rolę generalnej próby przed Nowym Jorkiem. Szybkie korty, ciężkie powietrze, presja rozstawień – idealny papier lakmusowy na to, czy nogi i głowa są gotowe. Alcaraz zdał ten test, nie tylko wynikiem, ale jakością wejść w mecz od pierwszej piłki. To umiejętność, którą w tourze zyskujesz latami: odpalać od razu, a nie po pół secie. W niedzielę pokazał to aż nadto.

Warto odnotować także kontekst wyścigu o numer jeden na koniec roku. 1890 punktów przewagi to realny bufor, ale z kalendarzem pełnym dużych imprez – US Open, Azja, jesienny Indoors – niewiele trzeba, by tabela znów się skleiła. Sinner, jeśli wróci zdrowy, znowu będzie zbierał seryjnie. A gdy oni dwaj trafiają na siebie, rankingowe różnice często topnieją w tempie jednego tie-breaka.

Finał w Cincinnati zakończył się za szybko, by dać nam kolejne rozdziały tej opowieści, ale i tak dopisał ważną stronę. Alcaraz dopiął tytuł, którego bardzo chciał. Sinner, choć w odwrocie, wciąż trzyma w ręku wiele kart. Najbliższe tygodnie odpowiedzą, czy niedziela była tylko epizodem zdrowotnym, czy też sygnałem, że trzeba minimalnie przeplanować resztę sezonu. Jedno jest pewne: gdy obaj są gotowi, reszta stawki często gra o trzecie miejsce.